قلبش پر از محبت و عشق است، مثل من و تو شاید پر طپش تر
چشمانش در سوگ و ماتم بارانی است، مثل من و تو شاید بارنده تر
لبهایش در روزهای جشن و سرور پر از خنده است، مثل من و تو شاید خندان تر
جسم و کالبدی دارد با ظرفیتی محدود، مثل من و تو شاید ضعیف تر
با طلوع صبح کارش را آغاز می کند، مثل من و تو شاید خیلی زودتر
در خانه چشم انتظارانی دارد، مثل من و تو شاید نیازمندتر
در پیشگاه خداوند حرمتی دارد، مثل من و تو شاید بیشتر

بیائید حرمتش را بیشتر نگاه داریم، به جشنهای مان دعوتش کنیم، در سوگ و ماتم در کنارش اشک بریزیم، صدای طپش قلب مهربانش را بشنویم، بدون آنکه به جسم نحیفش کار اضافه ای تحمیل کنیم. چرا نصیب او از شادی و غمهای ما فقط و فقط کار بیشتر است؟ هیچ فکر کرده اید؟

بعنوان پیروان علی علیه السلام ، عاشقان ابوالفضل (ع) و دوستداران مولا امام حسین (ع) و به بهانۀ جشن و عزا یا هر چیز دیگر اجازه نداریم تحقیرش کنیم. تحقیر نه به معنای اهانت لفظی و توهین، بلکه به مفهوم عمل نکردن به وظایفمان و بی توجهی به محیط اطرافمان و حرمت شکنی.

همین که پس از خوردن شیرینی و شربت که تبرک می دانیمش ( همین جشنهای اخیر که اینشاالله همیشه شاد وخندان باشید.) بدون توجه ، سطح خیابانها ومعابر عمومی رو پر از لیوانهای له شده و ظرفهای کثیف می کنیم، حتی تو خیرات عزاداریهامون ظرفهای شله زرد یا هر چیز دیگری که بعنوان نذری می دهند، همین که زباله ای رو از شیشه اتومبیلمان به بیرون پرتاب می کنیم، تحمیل کاری مضاعف است به نارنجی پوشان سخت کوش شهرمان و بیشترین بی حرمتی است در اول به خودمان که یک انسانیم نه یک ... و دوم به این انسانهای شریف و زحمتکش. انسانی که حرمت خود می دارد، نمی تواند دیگری را تحقیر کند، نمی داند که این خود اوست در دیگری!. او احتیاج به ترحم ندارد، بیایید حرمت خداداده اش را نگه داریم، چرا که به مصداق آیه شریفه ** همانا، گرامی ترین شما نزد خداوند با تقوی ترین شماست **، نزد خدا گرامی است، مثل من و تو و شاید هم بسیار بسیار گرامی تر.

مثل من و تو  و شاید...